タイの民俗学者であるアヌマーンラーチャトン氏のお子様３名が著した『พ่อของลูก』（สำนักพิมพ์แม่คำผาง刊 พ.ศ.๒๕๓๐）の本の中から、長女（สมศรี สุกุมลนันทน์）が書いた「บ้านของพ่อ」一部抜粋して出題する。人間関係がややこしいかもしれないが、主語の使い方(ลูก＝私/ ท่าน=お父様）に気をつけて訳してみよう。
１．พ่อเคยพูดว่า บ้านที่ไม่มีเด็ก ไม่มีหมา ไม่ใช่เป็นบ้าน เป็นแค่ที่อยู่อาศัย
２．บ้านของพ่อ มีอายุกว่าหกสิบปี ไม่เคยขาดเด็กและหมา จำนวนมากบ้าง น้อยบ้าง บางเวลา เคยมีเด็กมากกว่าสิบ และมีหมาคราวหนึ่งแปดตัว
３．พ่อตายมาได้๑๖ปีเต็ม เดี๋ยวนี้บ้านของพ่อมีเด็กคนเดียว หมาสาม เด็กคือเหลนของพ่อ หมดสมัยครอบครัวมีลูกเก้าคน
４．เด็กในบ้านของพ่อมีอายุเปลี่ยนแปลงไปตามลำดับของอายุลูก
５．ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ลูกอยู่มหาวิทยาลัย มีเพื่อนมาอยู่ด้วยหลายคน เพราะไม่มีหอพักที่จะอยู่ได้โดยปลอดภัย
６．ท่านบอกว่าท่านนึกถึงลูกของท่านเองว่า ถ้าตกอยู่ในสภาพแวดล้อมระหว่างสงคราม ท่านคงจะยินดีที่มีผู้ให้ความอบอุ่นคุ้มครองแก่ลูก
７．เพื่อนคนไทยของท่านมีความจำเป็นต้องส่งลูกให้เข้ามาเล่าเรียนในเมืองหลวง ท่านก็รับไว้ให้อยู่ในบ้าน