『อยู่กับก๋ง』（หยก บูรพา著 สำนักพิมพ์ประพันธ์สาส์น社 พ.ศ.๒๕๑๙）の「๑…รุ่งอรุณ」から出題する。
１．เสียงไก่ขันกระชั้นรับกันเป็นช่วงๆดังมาจากทางด้านหน้าบ้างด้านหลังบ้างของห้องแถว เป็นบทเพลงเบิกอรุณที่คุ้นหู
２．มันเป็นไก่ที่ชาวตลาดห้องแถวย่านนี้เลี้ยงอย่างปล่อยปละละเลย ไม่ต้องมีเล้า
３．แต่มันก็ไม่เคยออกไปหากินไกลตาเจ้าของ จะออกคุ้ยเขี่ยหาอาหารของมันเรื่อยไป จนแดดลำสุดท้ายหมดไปจากชายฟ้า
４．มันจะกลับมาเกาะคอนไม้ไผ่ลำเขื่องที่เจ้าของพาดไว้ให้มัน
５．นิ่งอยู่อย่างนั้นตลอดคืนเหมือนถูกล่ามไว้ จนรุ่งสาง มันจะขยับตัวแล้วโก่งคอขันรับกันเสียงเสนาะใสอยู่
６．สักครู่ก็จะโผลงจากคอนแล้วออกคุ้ยเขี่ยหากิน… เป็นอย่างนี้มาทุกวัน